Een blog van Anjo Geluk-Bleumink, voorzitter van de Denktank 60+ Noord, een (netwerk)organisatie die uitsluitend met vrijwilligers werkt. 
Mei 2020

75 jaar – oudere in de coronacrisis

‘Later’ was voor mij altijd een soort paradijs, iets om naar uit te kijken zonder dat ik precies wist wat het was. Alles wat nu niet kon, waar ik geen tijd of geduld voor had, zou ooit moeten kunnen en kreeg in mijn hoofd het stempel ‘LATER’. Het had ook een plek: de zolder. Daar was alles opgeslagen. Mijn studieboeken, een schapenvacht omdat ik eens zou gaan spinnen en iedereen van een warme trui voorzien. Ook bergen patronen, uitgeknipte artikelen, jaargangen van de ‘Sociologische gids’, de onafgemaakte handwerken van mijn moeder. Het meeste lag eerst verspreid door ons huis, maar werd bij een opruimronde na verloop van tijd naar de zolder verplaatst. Voor later dus. Ik had er een mensenleven mee kunnen vullen. Die zolder zat ook in mijn hoofd, voor denk-dingen.

Nu heb ik een andere zolder, met veel minder spullen. Er is voor een verhuizing rigoureus opgeruimd. Het meeste heeft een nieuwe bestemming gevonden en ligt nu misschien op een andere ‘later’- stapel. Ik heb sindsdien – allang voor de Marie Kondo-rage en van Magnusson’s  ‘Opruimen voordat je doodgaat’ - een meer praktische aanpak: simpel en overzichtelijk. Niks bewaren, maar overzicht en actie. Dat ruimt lekker op, ook in mijn hoofd. Maar ergens bleef later toch bestaan …

En toen kwam de coronapandemie. Zeker niet op kousenvoeten en toch kwam hij voor mij als een soort patsboem. Ineens was alles anders. Ik kreeg een heel kleine actieradius, maar ook het gevoel afgesloten te zijn van bijna alles en iedereen. Ik was op mezelf teruggeworpen door een voor mij als kwetsbare oudere, gevaarlijk virus. Zo ongeveer alles veranderde: er kwam regelmaat in mijn dagen, ik kon niet meer op stap, genieten van treinreizen, van veel mensen spreken. Mijn perspectief veranderde, ik realiseerde me dat tot een risicogroep behoren onverwachte gevolgen zou kunnen hebben, dat ik na moest gaan denken over alles wat ik weliswaar had geparkeerd bij een kleiner, overzichtelijker ‘later’, maar waar ik nog weinig beeld bij had. Was 70 ineens de grens voor toegang tot de IC? Wat, als ik zou moeten kiezen tussen thuis blijven met corona of het ziekenhuis? Ik moest nadenken, knopen doorhakken en wel NU … Leren van wat er op mijn weg zou komen, niet weglopen en echt in actie komen. Natuurlijk!

Als je 75 bent, gewoon leven alsof je nog jaren voor de boeg hebt? Net als anders soms dingen uitstellen, wegleggen, lekker voor straks bewaren? Deze crisis drukt mij hardhandig met mijn neus op de feiten. Ik weet hoe ik ervoor sta, ik weet ook dat het belangrijk is om mijn zaakjes geregeld te hebben, ze te bespreken. Daar ga ik mijn best voor doen. Maar ik wil ook ruimte. Ruimte om in te leven, voor nieuwe spannende dingen, plannen en ideeën. Dus graag een beetje ‘later’, ook in mijn hoofd. Royaal, als het kan niet op de vierkante millimeter bemeten. Dat wordt hard werken én oefenen in nederigheid.