Een blog van Anjo Geluk-Bleumink, voorzitter van de Denktank 60+ Noord, een (netwerk)organisatie die uitsluitend met vrijwilligers werkt.
Maart 2019

Snel uitgesproken lijkt het wel een woord uit een vreemde taal: ertoedoen. “Wat?” “ER  TOE  DOEN!”
Toch is het zo ongeveer ons bestaansminimum. Onze ijzeren voorraad, datgene wat we in de aanbieding hebben voor onszelf en anderen; ontdaan van alle wollige bekleding,  franje en mooie woorden. Zonder wegingsfactor of criterium te hanteren; van belang zijn voor jezelf en anderen. Gewoon, omdat jij er bent. Omdat de ander er is. Gewoon en zonder bijwoord als  ‘nog’ of ‘nu eenmaal’.

Toen gepensioneerden gevraagd werd naar de redenen waarom ze weer betaald aan het werk gingen, bleek ‘er toe doen’ het belangrijkste motief. Hun kennis en ervaring kunnen inzetten, met anderen samenwerken, iets tot stand brengen, een product maken levert voldoening op en dat gekoppeld aan waardering gaf meerwaarde aan hun leven. Het financiële aspect bleek ook belangrijk te zijn, net als een nieuwe start maken in hun carrière, maar kwam zeker niet op de eerste plaats.

Moet je wel wat doen, wat gaan ondernemen, druk in de weer zijn in het zicht van anderen misschien om er toe te doen? Moet je het etiket ‘ik doe er toe’ toch eerst verdienen op je borst gespeld krijgen en er trots mee rondlopen? Is het ter beoordeling van anderen of je die kwalificatie verdient en ga je die op jouw beurt al of niet toekennen aan anderen? Zodat het zomaar kan gebeuren dat je er ook níet toe kunt doen, je diploma kunt verliezen …?  

En dan komen we als vanzelf tot deze vraag: hebben we als ouderen het gevoel, dat we er minder of niet - meer - toe doen nu we niet meer werken en een andere, wellicht minder belangrijke rol of positie hebben dan toen? Is het feit dat je er gewoon bent niet genoeg? Meer dan genoeg zelfs om met respect en eerbied mee om te gaan. Met jezelf en anderen? Tot in lengte van dagen … en onbetwistbaar.  Is dat niet een samenlevingsuitgangspunt, de basis?  In het klein en op wereldschaal? En dat is toch van een andere orde dan voldoening ontlenen aan op welke manier dan ook – betaald, onbetaald - een bijdrage leveren aan de samenleving, hoe onmisbaar ook. 

De discussie onder ouderen, jongeren en tussen de generaties wordt vooral gevoerd met euro’s als inzet: pensioenen, studiefinanciering, woningmarkt. Korten en inleveren, kosten en baten.  We maken direct de vertaalslag naar harde euro’s.  Dat is ook noodzakelijk, maar een gemeenschappelijke basis ontbreekt, Laten we bij het allereerste begin beginnen en als we het eens zijn over de uitgangspunten, komen de andere vragen, onderwerpen en problemen vanzelf wel, maar vanuit een gezamenlijk perspectief. First things first!